Thursday, May 8, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 99 & 100 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                        தாவரமே !

                                தானாகக் கற்ற தாவரமே
                                இந்த மானுடர்க்கும் கொஞ்சம் எடுத்துக்கூறு!
                                தான் பெற்றது கரியமில வாயு எனினும்
                                நீ தந்தது பிராண வாயுதானே?
                                பிராணன் தந்த தாவர உயிரே
                                உன் பசுமை -
                                கண்ணையும் கவருதே!
                                உயிர் கொடுத்த பெற்றவரிடமே,
                                பெற்றவை மறக்கும்
                                மனித சமுதாயமிது!
                                உன்னால் முடிந்தால்
                                அறிவுரை பகர்ந்திடு அவர்க்கு!


                                                   அமைதிப்பூங்கா

                                 அமைதி பூங்கா ஒன்று வேண்டும்,
                                 அலைபாயும் மக்களினின்று அகல;
                                 அங்கு ஓயாத மோட்டார் வாகனமும்
                                 ஓயாத மக்கள் கூக்குரலும்,
                                 மதியாத பெருமக்கள் போட்டியும்
                                 எட்டாத ஓரிடம் வேண்டும்;
                                 திகட்டிய அறிவியல் உலகினின்று
                                 இயற்கையோடு ஒட்டிய வாழ்வொன்று வேண்டும்;
                                 வானமும், பூமியும், காடும், பறவையும்,
                                 சூரியனும்,சந்திரனும், அருவியும், கடலுமே
                                 இயற்கையாம் சூழலிது என மனம் லயித்திடவே,
                                 இயற்கை எய்திட முன்னோர் விரும்பியே
                                 ஓய்ந்த காலத்தே மூச்சடக்க வேண்டியே
                                 மூச்சடக்கக் கானகத்தே சென்றனரே,
                                 பந்தமும் பாசமும்  விட்டு விலகியே
                                 அமைதியாக இன்று முதியோர் இல்லத்தே
                                 அமைதிப்பூங்கா காணப் புறப்பட்டனரே!
                                   

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 97 & 98 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                    கோசலராமா

                     அன்று ஆதவன் தன் பொற் கிரணங்களை
                     அள்ளிப் பூமியை ஒளிமயமாக்க,
                     ஒளிமயமான காலையில் சென்னையில் விழித்தெழுந்து
                     வாசலில் இரண்டு வாண்டுகள் அற்புதமாய்
                     அனுமன் வேடம் தாங்கியே  ஆடிப்பாடி நின்றனர்;
                     அனுமன் வேடம் இட்டவர் காசு பெற்றதும்
                     அவ்விடம் விட்டுச் செல்லாது துணிகேட்டு நின்றனர்;
                     “ராமா! கோசல ராமா” என்றவன் -
                     துணி கேட்டான் தன் தாய்க்கு
                     “ராம, ராம லக்குவா” என்றாடியவன்
                     துணிகேட்டான் தன் தம்பிகளுக்கு.

                                           
                                                     பைரவன்

                        நாய்கள் பல கோடையில்
                        நான்கு தெருவிலும் திரிந்தன-பிடிக்க
                        நால்வர் வந்து தேடியும் உயிர் தப்பிச் சென்றன;
                        நாலபுறமும் சுற்றியும் ஓடிச்சென்று மறைந்தன,
                        நட்ட நடு நிசியிலும்
                        நான்கு நாய்கள் குரைக்கவே,
                        நன்கு தூங்கும் மக்களும்,
                        நாயின் குணம் வேட்டையே என
                        நானும் அவற்றின் குரைப்பைக் - கேட்டே
                        நாயும் துனையைத் தேடுதே என
                        நாலாவிதமாய் நினைத்திருந்தேன்
                        நானும் கண்டதொரு காட்சியது;
                        நாய்களும், பூனையைக் கொன்றன;
                        நாய்களின் பசியும் தணிந்தது;
                        பூனையின்
                        குருதியை குடித்தபின்
                        நாயின் பசிதனை அறிந்ததும்
                        நானும் அங்கு உணர்ந்தது
                        நாயும் ஓருயிர் மண்ணிலே; பசி தணிந்து
                        நாளும் உயிர் வாழவே அவ்வுயிர்
                        நாயாய் அலைந்த காட்சியும்
                        நாளும் விரியுதே என் கண்முன்னே!
                 


                         
                     

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 95 & 96 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                          குயில்

                                கூவும் குயில் நாதம்
                                கூவக் கேட்டுக் கண்மலரக்
                                கூவாத நாளும் ஒரு நாளா?
                                கூவும் குயிலின் ஓசை
                                கூவி அழைக்கக் காலை விடியும்
                                கூப்பிட்ட அன்னையை நோக்கி,
                                கூவி அழைக்கும் குழந்தையுமே!
                                “கூக்கூ” வெனக் குயிலின்
                                கூவியக் குரல் காதில் தேனிசைக்கும்.


                                                          வானம்

                                உயர்ந்து நின்றது வானம்; அதை            
                                எட்டிப் பிடிக்க முடியுமா?
                                உயர்ந்த மனிதனையும்,
                                உயர்ந்த கோபுரத்தையும்
                                உயர்ந்த கட்டடம் அனைத்தையும்
                                வானுக்கு ஒப்பிட்டு கூறுவதால்
                                உயர உயரப் பறந்தாலும்,
                                ஊர்குருவி
                                பருந்தாகாது எனவே
                                உண்மை உயர்வால்
                                வானுயர புகழ்பட வாழ்வோம்
                                உயர்வு உள்ளத்தில் வேண்டுவது
                                உயர்ந்து வாழ்வாங்கு வாழ்வு வாழ மானுடர்
                                வானவராக வாழும் வழியுமுண்டு
                                வானுக்கும் பூமிக்கும் இடைவெளி பெரிதாயினும்
                                வானின்று பெய்த மழை பூமியை நனைத்துவிடும்
                                விண்ணுக்கும் மண்ணுக்குமாய் வான ஊர்திகொண்டு
                                வானை வென்றுவிட்ட மானுடர் வானுறையும்
                                தெய்வத்திடம் வாழ,
                                வாழ்வாங்கு வாழ வழி வகுப்போம்.      

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 93 & 94 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                                ஓடம்

                                                  ஓடம் மட்டும் நீரில்
                                                  ஓடும் ஆற்றில் நீந்தி
                                                  ஓடம் ஒருநாள் நிலைமாற,
                                                  ஓடம் ஏறும் வண்டியிலும்
                                                  ஓடும் நீரில் போகமட்டும்,
                                                  ஓடம்-ஊர்தி உதவிடும்
                                                  ஓடம் சாலையில் போகாது;
                                                  ஓடியே அதுவும் வண்டி ஏறும்
                                                  ஓடம் போல் ஆளுபவரும்,
                                                  ஓடிவருவார் ஒருநாளில்
                                                  ஓரத்தில் ஒதுக்கிய மக்களிடம்,
                                                  ஒதுக்காது தம்மை உயர்த்திவிட.


                                                               ஒளவை

                                          ஒளவை சொன்னாள் பலபாடம்
                                          அதுவும் என்றும் உண்மையாகும்;
                                          ஒள்வை காலத்தை வென்றவள்தான்
                                          ஒளவை நல் வாழ்க்கைக்கு வழி உரைப்பவள்தான்.
                                          அதியமானுக்கு ஒரு நெல்லிக்கனி கொடுத்து
                                          அதிக நாள் வாழவைத்த மூதாட்டி
                                          மாதாவும் பிதாவும் தெய்வம்
                                          என்றுரைத்த பெருமாட்டி
                                          நானுணர்ந்த கவிமணிதான்;
                                          நாளும் அவள் வழி நடப்போம்.      
                                                  

Wednesday, May 7, 2014

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 91 & 92 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                                 ஐந்து

                                         ஐந்தில் கற்றது காடுவரை
                                         ஐந்தில் வளைவது வேண்டுவதே
                                         ஐந்து வயது பாலகரும்
                                         ஐம்பது வயதில் பெரும் அறிவை
                                         ஐந்தே ஆண்டில் பெற்றிடுவர்- எனவே
                                         ஐந்து வயதிலும் முயன்று கல்வி கற்றுவிடு.


                                                           உடல் நலம்


                                      வையத்திலுயர உடல்
                                      நலம் காப்பீர் மனிதரே!
                                      வையத்தில் வாழும் மானுடரே நாம் எல்லாம்
                                      உடல் நலமாக உள்ளவரை
                                      நலம் காக்க விழையாது
                                      உடல் நலம் தன்னை நிந்தித்து
                                      மனம்போல் வாழ்ந்ததுண்டு;
                                      அந்தோ பரிதாபம்!
                                      உணவு சீராக வேண்டும் நன்கு;
                                      நலம் காக்க நாளும்
                                      நல்லெண்ணமும்  வேண்டும்
                                      நலம் காக்க வேண்டின்
                                      நல்லொழுக்கமும், நல்வாக்கும் வேண்டும்
                                      நலமாக வாழ
                                      நலமான, உரமான உடல் பெற்றால்
                                      உண்டு மகிழ்ச்சி உனக்கு உலகில்.  

                         
     



                                    

தேவி ஜகாவின் கவிதை 88 & 89 & 90 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                            எழில்

                                          எழில் என்பது அழகதனால்
                                          எழிலோடு செயலாற்று
                                          எழில் என்பது மனத்திற்கும்,
                                          எழிலான உருவிற்கும்
                                          ஏந்திழையார் வடிவிற்கும்,
                                          ஏற்றமிகு மாளிகைக்கும்,
                                          ஏற்ற பெரும் சொல்லாகும்
                                          ஏற்பார் இதை மாந்தருமே !


                                                           உண்மை

                                        உண்மை உரைத்த உத்தமனை
                                        உத்தமர் காந்தி எனப் போற்றுகிறோம்.
                                        உண்மை உரைத்த மற்றவ்ரும்
                                        உலகம் போற்ற வாழ்ந்தனரே!
                                        உண்மை என்பது உயர்ந்தமொழி,
                                        உண்மை என்றும் வாழுவது,
                                        உண்மையின்  உயர்வைப் போற்றி
                                        உலகம் உய்ய வாழ்ந்திடுவோம்
                                       
                                                           ஊக்கம்

                                        ஊக்கமின்றி உயர்வேது?
                                        ஊக்கம் தருவது உற்சாகம்
                                        ஊக்கம் தருவது உழைப்பை
                                        ஊக்கம் பல ஆக்கம் தருவது
                                        ஊக்கம் என்பது வாழ்வில்
                                        உயரப் பலபடிகளாகும்
                                        ஊரார் போற்ற வாழ
                                        ஊக்கதுடன் உழைத்திடுவோம்
          

தேவி ஜகாவின் கவிதை - 87 என் அம்மாச்சியின் கவிதைகள்

                                                       கடல் மகள்

                                               கடல் மகளே
                                              அலை மகளே
                                               நில மகளை
                                               நோக்கி வந்தாயே;
                                               நீல வானம்
                                               அலைமகளை
                                               நோக்கி வந்ததே;
                                               காலைக் கதிரவன்
                                               கடலினின்று உதிக்க
                                               கடல் பொன்னாக மின்ன;
                                               கரை நோக்கிக்
                                               கடிது வந்து- என்
                                               கால்களை நனைத்ததே,
                                               நீல வானம்
                                               கடல்தனைத் தொட்டு நின்றது ஏன்?
                                               கடல் செல்வத்தைக்
                                               களவாடவா?- அன்றி
                                               அலைமகளை முத்தமிடவா?
                                               அலைமகள் நிலம் தொட்டதேன்?
                                               நில மகளுக்கு உப்பு போடவா?
                                               கடல் நீரைச் சூரியன் சுட்டதேன்?
                                               கடல் நீரை மழையாக்கவா?
                                               கடல், நிலத்தை சூழ்ந்து கொண்டதேன்?
                                               கடல் கடந்து நாம் உலகைக் காணவா?